Szanowni Dyrektorzy i Nauczyciele!
W związku z powrotem dzieci do szkół zwracamy się z apelem i prośbą o szczególną uważność na emocje ponieważ zmieniła się odporność psychiczna całego środowiska szkolnego. W tym szczególnym czasie bycie nauczycielem, uczniem i rodzicem jest wyjątkowo trudne, dlatego zatroszczmy się o swój dobrostan psychiczny. Postawmy na relacje i bycie razem. Dobro dziecka musi być priorytetem, a dopiero później wyniki w nauce i osiągnięcia. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, ważne jest nasze podejście do dzieci, nasza życzliwość względem nich.
W pierwszym tygodniu nauki nie pytajmy i nie oceniajmy wiedzy i umiejętności.
Z wyrazami szacunku oraz życzeniami optymizmu w pracy wychowawczej.
Kadra Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Łańcucie.
Powrót do szkoły w czasie pandemii jest niezbadanym obszarem – budzącym niepokój u nas dorosłych, jak i u dzieci. Przedstawiamy kilka wskazówek, jak rodzice i nauczyciele mogą pomóc dzieciom w pierwszych dniach powrotu do szkoły.
Drogi RODZICU:
1.Rozmawiaj ze swoim dzieckiem. Dla niektórych dzieci powrót do szkoły generuje duży stres. Jeśli Twoje dziecko nie chce iść do szkoły, dowiedz się dlaczego. Spisz sobie jego obawy. Często jego główne zmartwienie może wydawać się nieistotne i możesz je bagatelizować. Sama myśl o czymś jest często bardziej niepokojąca niż zrobienie tego, więc spokojnie, uprzejmie i stanowczo wspieraj swoje dziecko w powrocie do szkoły. Spodziewaj się dużego ładunku emocjonalnego po powrocie do szkoły u swojego dziecka – podniecenia, niepokoju, smutku, być może złości. Najmłodsze dzieci mogą potrzebować pomocy w zrozumieniu, nazwaniu swoich emocji. Jako rodzic nie ulegaj pokusie, aby “naprawiać” trudne emocje, raczej podejdź ze zrozumieniem i okaż dla dziecka współczucie. Akceptuj trudne myśli i emocje, zapewnij o wsparciu, bądź otwarty i zapytaj swoje dziecko, jak możesz pomóc. Powiedz jak ty radzisz sobie z lękiem i razem poszukajcie sposobów radzenia sobie z lekiem. Nagradzaj pierwsze kroki, ponieważ są one najtrudniejsze.
2.Szukaj balansu pomiędzy stanowczością a wyrozumiałością. Jeżeli dziecko ma problem z wyjściem z domu do szkoły pamiętaj, że ono nie robi tego, aby cię celowo zdenerwować. Staraj się pomóc dziecku nie koncentrować na negatywach. Pokazuj także pozytywy powrotu do szkoły. Stwórz razem z dzieckiem listę przyjemności, jakie mogą je spotkać w szkole.
3.Pamiętaj o zasobach ( zaletach, zdolnościach, osiągnięciach) swojego dziecka – podkreślaj je i ich rolę w powrocie do szkoły. Porozmawiaj o tym, czego o sobie nauczyliście się w czasie pandemii. Zróbcie listę pozytywnych rzeczy, które dalej można rozwijać. Doceniaj małe kroki, chwal za pokonywanie trudności. Daj dziecku czas na przystosowanie się do powrotu do szkoły, nie popędzaj .
4.Szkolne grupy najprawdopodobniej uległy zmianie. W szkole w takim samym stopniu chodzi o relacje między uczniami, jak i o naukę. Dzieci mogą być zaniepokojone, gdy myślą o swojej obecnej pozycji w klasie lub w małych grupach. Porozmawiam z dzieckiem o relacjach, o zmianach, które czasami zachodzą. Pomoże im to w przystosowaniu się i otwarciu na zmiany, a to sprzyja budowaniu relacji. Pomyśl także o zorganizowaniu kilku spotkań z kolegami z klasy, tak aby odświeżyć znajomości po czasie nauki zdalnej.
5.Zgłoś się do specjalisty. Jeśli silne objawy kryzysu u dziecka utrzymują się ponad miesiąc. Specjalista nie będzie oceniał Twoich umiejętności rodzicielskich, chociaż może zasugerować jakąś zmianę. Zaniepokoić powinny Cię w szczególności: niski nastrój, brak odczuwania radości, utrata pasji i zainteresowań, silna drażliwość, mocne wahania nastroju, zaburzenia snu i apetytu, paniczne unikanie tematu powrotu do szkoły.
6.Dbaj o siebie i buduj atmosferę wsparcia razem z nauczycielami. Grasz z nauczycielami do jednej bramki a nie w przeciwnych drużynach. Dzieci potrzebują wypoczętych, szczęśliwych, realizujących się także poza rodzicielstwem, mam i ojców. Swoją postawą wobec nauczycieli i powrotu do szkoły modelujesz zachowania dziecka.
Drogi NAUCZYCIELU:
1. Pierwsze spotkania z uczniami poświęć na rozmowę o tym, jak się mamy po tym roku, czym była i jest pandemia dla każdego i każdej z nas. I o tym, co było najtrudniejsze, ale także – co nam się udało w tym czasie.
2. Zapytaj, czego się nauczyli nowego. Doceńmy się nawzajem – bo często dla nauczycieli opanowanie cyfrowych narzędzi i platform było jeszcze trudniejsze.
3. Porozmawiaj o trudnościach w oderwaniu się do domowego komputera, o zrywanych połączeniach, o strategiach uczestnictwa w zdalnej lekcji, o pracy w stresie, o samotności w sieci, o zagubieniu i niepewności.
4. Jednego można być pewnym – dla wszystkich to był trudny czas, dla niektórych uczniów i ich rodzin – dramatyczny. Część uczniów nie była w stanie sobie z tym poradzić i nadal jest w złym stanie. To nie oznacza, że masz wziąć na siebie ciężar pomocy psychologicznej, gdy któreś z dzieci jej wymaga. Kieruj je do specjalistów.
